Dulag 1939

Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, 26 sierpnia 1939 r. w Göritz zainstalowano komendanturę obozu jenieckiego. Stammlager für Kriegsgefangene Mannschaften und Unteroffiziere, w skrócie Stalag. Otrzymał on numerację VIIIa. Cyfra oznaczała podrzędność wobec 8 Okregu Wojskowego we Wrocławiu, literkę dodawano w kolejności powstawania obozów.

W chwili wybuchu wojny obóz był w fazie organizacyjnej. Zadanie budowy baraków i całej infrastruktury miało przypaść w udziale pierwszym jeńcom osadzonym w obozie. Tymczasem 18-hektarowe pole przy drodze na Lubań ogrodzono drutem kolczastym i rozbito wielkie, płócienne namioty. Do momentu przenosin w pierwotnie zaplanowany rejon, na południowy skraj dzisiejszego Zgorzelca, przy drodze na Bogatynię, obóz nosił miano przejściowego – Durchgangslager für Kriegsgefangene – w skrócie Dulag.

Pierwszy transport kolejowy z 8 tysiącami polskich jeńców wojennych wjechał na dworzec w Görlitz 7 września 1939 r. W Dulagu żołnierze zakwaterowani zostali po 300-500 w wielkich, tzw. „norymberskich” namiotach. Warunki życia w obozie były skrajnie trudne.

Pod koniec grudnia 1939 r. przeniesiono obóz na miejsce macierzyste przy szosie na Bogatynię. Jeńcy przenieśli się do surowych, jeszcze nie otynkowanych baraków, a Dulag zlikwidowano.

W Archiwum Rady Miejskiej w Görlitz (Ratsarchiv) zachowały się fotografie dokumentujące życie codzienne jeńców i warunki, w jakich przyszło im funkcjonować. Stanowią one bezcenne źródło, dające nam dzisiaj wgląd w szarą rzeczywistość Dulagu.

Instytucja użyczająca archiwalnych fotografii: 

Ratsarchiv Görlitz.