Podobnie jak Morze Śródziemne w starożytności, tak Morze Bałtyckie we wczesnym średniowieczu łączyło społeczności zamieszkujące nad jego brzegami. Między VIII a XI wiekiem Bałtyk stanowił główny szlak komunikacyjny w kontaktach i wymianie handlowej między Skandynawami, Fryzami, Bałtami, Finami i Słowianami.
Truso ? osada i port Wikingów założony na obcym dla nich pograniczu słowiańsko-bałtyjskim, znane było do niedawna tylko z relacji Wulfstana, anglosaskiego żeglarza, który na zlecenia króla Wessexu Alfreda Wielkiego, odbył w ostatnim dziesięcioleciu IX w. podróż morską między należącym wówczas do Danii Hedeby (Haede, obecnie Haithabu w Niemczech) a Truso, zlokalizowanym przy wschodnich obrzeżach delty Wisły.
W IX ? X wieku Truso stanowiło istotny składnik nadbałtyckiej strefy gospodarczej na pograniczu słowiańsko ? bałtyjskim. Było jednym z tych miejsc obok innych wikińskich ośrodków takich jak Hedeby, Birka, Wolin czy Stara Ładoga, które umożliwiło wprowadzenie ?barbarzyńskiej? Europy na nowe, integrujące drogi rozwoju. W czasie bez mała 400 lat, jakie upłynęły od wydobycia na światło dzienne przekazu żeglarza Wulfstana o jego podróży z końca IX w. do Truso, urosło ono do rangi legendarnego miasta, porównywalnego z antyczną Troją czy Atlantydą. Wielu badaczy usilnie go poszukiwało, jednak dopiero w 1981 r. pozostałości tego słynnego wikińskiego portu i osiedla handlowego zostały ostatecznie zlokalizowane. Odkrycie i badania archeologiczne w Truso pozwoliły na zweryfikowanie wielu hipotez, które narosły w trakcie dziesiątków lat poszukiwań i prób jego zdefiniowania. Przybliżyły też wyjaśnienie kwestii obecności skandynawskiej w rejonie ujścia Wisły, oraz dostarczyły ważnych danych dla właściwego określenia charakteru oraz znaczenia zaplecza tego ośrodka.
Instytucja użyczająca eksponatów:
– Muzeum Archeologiczno-Historyczne w Elblągu;